Umut Küçükarslan ile Kişisel Sergisi "Tentoonstelling" Üzerine Konuştuk
Umut Küçükarslan ile ilk kişisel sergisi ‘Tentoonstelling’ hakkında Unite’da gerçekleştirdiğimiz söyleşinin özetini aşağıdan okuyabilirsiniz. Kendisiyle sergi ve sergiye hazırlanışının yanı sıra felsefeden gelen lisans geçmişi ve resim üretme pratiğiyle ilgili konuştuk.
Sergi metni: Son iki senedir yapılan işlerin gösterimde olacağı sergi, adını Felemenkçe sergi anlamına gelen "tentoonstelling" kelimesinden alıyor. Sunulan işlerin tematik bir birliktelik içerisinde değil de biçimsel bir birliktelik içerisinde olması böyle kapsayıcı bir başlığı gerekli kılıyor. Sanatçı, tuval ve panel üzerine büyüklü ve küçüklü figüratif yağlı boya resimlerini izlenime sunarken ilham olarak farklı görüntüleri referans alan eserler bünyelerinde farklı zamanları, coğrafyaları, esintileri ve zaman dışı çehreleri bulunduruyor.
Serginin bitmesine bir hafta kaldı nasıl hissediyorsun?
İyi hissediyorum, güzel bir sergiydi, heyecanlıydı benim için baya. Umarım siz de beğenmişsinizdir.
Nasıl hazırlandın bu sergiye?
Genel olarak zaten okulda çalışıyordum, portfolyom hazırdı. Küçük işleri bu sergi için hazırladım. Açılışa yaklaşık iki ay kala yapmaya başladım, onlardan bir seçkiyi buraya koydum. Normal çalışma düzenimi bozmadım bu süreçte, sadece sergiye hazırlanan onlar. Diğerleri daha eski.
Resme nasıl başladın? Çünkü bildiğim kadarıyla lisans eğitimini Belçika’da felsefe üzerine aldın.
Evet, felsefe mezunuyum ben orijinal olarak. Covid sırasında başladım resme, kafayı kırdım Türkiye’ye döndüm. Belçika`da kısa bir süreliğine fotoğraf eğitimi aldım bir kaç aylığına. O eğitimde desen dersimiz vardı, derste bire bir buçuk kağıtlara nü model çiziyorduk kömürle. Herkes çok kötüydü çünkü herkes fotoğraf öğrencisiydi. Ama ben yapmayı seviyordum, hoca da bizi teşvik ediyordu. O sıralarda Türkiye’ye dönecektim, dedim ben bunu Türkiye’ye dönünce hobi olarak devam ettireyim. Ondan sonra hayatım olmaya başladı. Sonrasında kursa yazıldım ondan sonra belirli bir süre denedikten sonra Hacettepe’ye başvurdum, şimdi orda yüksek lisans yapıyorum.
Hali hazırda resim yaparken neden akademiye girmek istedin?
Çünkü teknik bilgim çok azdı, kendim öğrenebildiğim kadarıyla öğrenmiştim. İnternetten olsun şurdan burdan olsun, Cahit hoca desen öğretti bana. Şöyle bir fikrim vardı, ben atölye ortamına girersem orada daha çok bilen daha uzun süredir bu işi yapan insanlarla ve oradaki öğretmenlerle beraber daha iyi bir şekilde öğrenebilecektim. Aslında girme amacım buydu, hatta ilk girdiğimde biraz belki biraz idealistik ama öğretim görevlisi olabilirim diye düşünüyordum ama kontenjanlar çok sıkıntılı. Benden önce çok insan var öğretim görevlisi olacak, o yüzden şimdi sadece mezun olmaya odaklandım.
Peki akademide aradığını buldun mu?
Hayır, çünkü yüksek lisansta çok büyük bir teknik öğretim yok. Çok yardımcı olan hocalarımız var, onlar bana çok şey kattı ama atölye ortamı düşündüğüm gibi yaratıcılığı arttıran, yaratıcılığa teşvik eden bir yer değil de daha çok gelip çalıştığım bir yermiş onu öğrenmiş oldum.
Daha kolektif bir şey mi arıyordun?
Hani bir yere girersin sen bir şey yaparsın o bir şey yapar insanlar birbirlerinden etkilenir ya. Benim olduğum atölye biraz tembel bir atölye, çok yapılan iş yok. Lisans atölyesi olduğu için (ben yüksek lisans atölyesinde çalışmıyorum orda yer olmadığından ötürü) çoğu insan benim izlenimimce mezun olayım vizelere bir şeyler hazırlayayım derdinde. Onun dışında çok atölyeye gelmeme gerek yok modundalar. O yüzden ben kullandım atölyeyi, benim kullanmam iyi oldu. Ama aradığım o etkileşim iletişim diyalog çok oluşmadı.
O zaman akademi senin üretecek yerini karşıladı.
Evet, okulun bedava olması çok büyük artı, üretecek yer verdi bana. Aynı şekilde güzel bir rutine oturmamı sağladı. Hani okula gitmezsen resim yapamıyorsun, öyle bir şeyim var. Ama bunun akademik bir çerçeve içerisinde olmasına gerek yokmuş aslında. Şu an sadece başladım diye devam eden bir şeye dönüştü.
